นักบุญธีโอดอร์
เกแรง
St. Theodore Guerin
ฉลองในวันที่
: 3 ตุลาคม
องค์อุปถัมภ์
: สัตบุรุษในสังฆมณฑลลาฟาแยตในรัฐอินดีแอนา
, อัศวินแห่งโคลัมบัสอินดิแอนาโพลิซของอินดีแอนา
ในระหว่างการเบียดเบียนคริสตชนที่ดำเนินไปในประเทศฝรั่งเศสโรงเรียนและโบสถ์จำนวนมากมายถูกสั่งปิดลง
นักบวชหลากหลายคณะไม่ว่าจะหญิงหรือชายต่างถูกเนรเทศหรือประหารชีวิตมากมายนับร้อยคน ภายใต้การปกครองของนโปเลียน
ขณะที่การปฏิวัติดำเนินไปในวันที่ 2 ตุลาคม ค.ศ.1798 ในครอบครัวของเจ้าหน้าที่ในกองทัพเรือฝรั่งเศสอันเกรียงไกรของนโปเลียนนาม ‘ลอเรนต์ เกแรง’ กับ ‘อิสเบล เกแรง’ ทารกเพศหญิงตัวน้อยๆ
บุตรคนที่สองจากสี่คนของครอบครัวเกแรง ได้ลืมตาดูโลกใบกว้างนี้เป็นครั้งแรก
ในหมู่บ้านของอีตาเบลส เซอ เมร์ แคว้นเบรอตาญหรือบริตทานีที่รู้จักกันดี
ในประเทศฝรั่งเศส
หนูน้อยได้รับนามว่า ‘อานน์ เทเรซ เกแรง’ และกลายมาเป็นหนึ่งในเด็กสองคนที่รอดจากเด็กสี่คนของครอบครัว
ท่านได้รับการศึกษาจากมารดาของท่านที่บ้านที่จะคอยสอนท่านในเรื่องพระคัมภีร์ ศาสนา
และเมื่อท่านมีอายุได้ 10 ปีท่านก็ได้รับอนุญาตให้รับศีลมหาสนิทเป็นครั้งแรก
ซึ่งในวันนั้นท่านได้เปิดเผยแก่พระสงฆ์ในเขตวัดว่าท่านจะเข้าอารามและจะกลายเป็นภคินี
นอกจากนั้นท่านยังเป็นเด็กที่มักจะแสวงหาความสันโดษตามโขดหินใกล้ๆบ้านของท่าน เพื่อรำพึงและสวดภาวนาเสมอ
แต่แล้วเมื่อท่านโตเป็นสาววัย 15 ปี มรสุมชีวิตครั้งยิ่งใหญ่ก็ถาโถมเข้ามาที่บ้านของตระกูลเกแรง
เมื่อบิดาอันเป็นเสาหลักของครอบครัวถูกฆาตกรรมโดยโจรขณะที่เดินทางกลับมาที่บ้านเพื่อเยี่ยมครอบครัว
ความสูญเสียครั้งนี้ทำให้มารดาของท่านต้องตกอยู่สภาวะซึมเศร้านานจนไม่เป็นอันทำงานทำการใด
ดังนั้นตลอดหลายปีต่อมาท่านจึงกลายมาเป็นเสาหลักของครอบครัวที่จะดูแลมารดา น้อง
เช่นเดียวกับบ้านและสวน
แต่ละปีแห่งความยากลำบากความเสียสละผ่านไปอย่างช้าๆ
ท่านก็ยังคงมีความเชื่อที่มั่นคงในพระเจ้าอย่างไม่มีข้อสงสัยใดๆเลย
ท่านรู้เสมอว่าภายในส่วนลึกๆของจิตวิญญาณของท่าน ว่าพระองค์ทรงอยู่เคียงข้างท่านเสมอเป็นดั่งสหายสนิท
จนเมื่อท่านอายุได้ประมาณ 20 ปี
ท่านก็ได้ตัดสินใจขอมารดาของท่านเข้าอาราม
แต่มารดาของท่านปฏิเสธเพราะเธอยังไม่พร้อมที่จะรับมือกับความสูญเสียอีกครั้งหนึ่ง ท่านจึงได้แต่รอ
จนอายุได้ 25 ปี มารดาของท่านก็อนุญาตให้ท่านเข้าอารามได้ดั่งใจหวัง
ดังนั้นด้วยวัย 25 ปี
ท่านจึงเดินเข้าคณะภคิณีแห่งพระญาญสอดส่อง ซึ่งเป็นคณะเล็กๆของสตรีที่อุทิศตัวเพื่อการศึกษาของเด็กและการดูแลผู้ป่วยที่ยากไร้
ในวันที่ 18 สิงหาคม ค.ศ.1823 และได้รับนามใหม่ว่า ‘ภคินีธีโอดอร์’
ภาหลังจากการปฏิญาณตนตลอดชีวิตในวันที่ 5 กันยายน ค.ศ.1831 ท่านก็ถูกส่งตัวไปในภาคกลางของฝรั่งเศส
ที่นั่นท่านเริ่มเป็นครูสอนหนังสือและคอยไปเยี่ยมเยือนผู้ป่วยและผู้ยากไร้ ในเวลาเดียวกันที่งานของท่านดำเนินไป
พระสังฆราชประจำสังฆมณฑลวินเซนเนสก็ได้ส่งคำเชื้อเชิญมาให้คณะของท่าน
ส่งมิชชันนารีกลุ่มเล็กๆของคณะ ไปสหรัฐอเมริกาเพื่อตั้งบ้านแม่
โรงเรียนและเพื่อแบ่งปันความรักของพระเจ้าที่ได้รับการบุกเบิกไว้แล้วในสังฆมณฑลวินเซนเนสในรัฐอินดีแอนา
ซึ่งผู้ที่ได้รับเลือกตอนนี้นคือท่านสำหรับงานการเป็นผู้นำงานแพร่ธรรมในครั้งนี้
เมื่อท่านทราบเรื่องแล้ว
ท่านคิดว่าไม่คู่ควรกับมัน ท่านไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าท่านจะเป็นคนที่เหมาะสมกับภารกิจนี้เลย
เพราะเนื่องจากสุขภาพของท่านนั้นเปราะบางจากการที่ท่านเคยล้มป่วยหนักในขณะที่ท่านเป็นครูอยู่และได้รับการรักษาจนหาย
แต่กระนั้นการล้มป่วยในครั้งนั้นก็ทิ้งความเสียหายไว้แก่ระบบย่อยอาหารของท่านจนทำให้ตลอดชีวิตที่เหลือของท่าน
ท่านต้องกินแต่อาหารที่อ่อนและเหลวเพียงเท่านั้น แต่อย่างไรก็ตามหลังจากการสวดภาวนาและขอคำปรึกษาจากผู้ใหญ่ในคณะ
ท่านก็ตัดสินใจที่จะยอมรับภารกิจนี้จากการที่ท่านกลัวว่าหากท่านไม่ไปแล้ว
คงจะไม่มีใครกล้าบุป่าฝ่าความยากลำบากไปเพื่อแบ่งปันความรักขององค์พระเจ้าเป็นแน่แท้
และด้วยความปรารถนาที่แน่วแน่ของท่านที่จะรับใช้พระเจ้าและภคินีทั้งหลาย
ท่านและภคินีอีกห้าคนจึงพร้อมใจกันหอบหิ้วสัมภาระที่จำเป็นกระโดดขึ้นเรือที่มุ่งตรงไปยังอเมริกาในเดือนกรกฎาคม
ค.ศ.1840 หลังจากหลายเดือนบนเรือเดินสมุทร
ท่านและสหายภคินีก็กระโดดจากเรือใหญ่ไปลงเรือกลไฟและรถม้าตามลำดับเพื่อไปบุกป่าฝ่าดงอินเดียนแดง
จนที่สุดท่านและสหายที่หอบหิ้วความรักของพระเจ้าก็มาถึงที่ตั้งของภารกิจที่เซนต์แมรี
ออฟ เอดะ วูดซ์ ในตอนเย็นของวันที่ 22 ตุลาคม ค.ศ.1840 และในทันทีท่านและคณะก็รีบเดินทางไปตามถนนโคลนที่แสนแคบเพื่อไปที่กระท่อมไม้ซุงขนาดเล็กที่ทำหน้าที่เป็นโบสถ์ เพื่อโมทนาขอพระคุณพระเจ้าสำหรับการเดินทางที่ปลอดภัย
และเพื่อขอพระหรรษทานในการทำงานแพร่ธรรมในครั้งนี้
ในช่วงแรกๆที่ท่านมาอยู่นั้น ในฤดูใบไม้ร่วงปี ค.ศ.1840 ภารกิจที่เซนต์แมรี
ออฟ เอดะ
วูดซ์ยังมีเพียงแค่โบสถ์ไม้ซุงหลังเล็กๆที่ทำหน้าที่เป็นทั้งวัดและที่พักสงฆ์กับบ้านไร้หลังเล็กๆที่เป็นอาศัยของท่านกับสหายกับบรรดาผู้ฝึกหัด ซึ่งบ้านหลังเล็กๆนี้เมื่อต้องพบกับฤดูหนาวมันก็ไม่สามารถที่จะกันลมเหนือที่พัดมาอย่างรุนแรง
ในบางครั้งมันก็ออกลีลาโยกย้ายเล็กน้อยไปตามแรงลม ดังนั้นภคินีที่อาศัยอยู่ในบ้านนี้บางครั้งถึงขั้นล้มป่วยด้วยโรคหวัดและอาจมีบางครั้งที่ขาดแคลนอาหารอยู่บ่อยครั้ง
แต่ถึงแม้ท่านจะต้องฟันฝ่าอุปสรรคเช่นนี้
ท่านก็ได้รับการปลอบประโลมเสมอจากศีลศักดิ์สิทธิ์ในบ้านแม่อันต่ำต้อยเสมอ
ท่านเคยกล่าวว่า “พร้อมกับองค์พระเยซูเจ้า
เราจะต้องกลัวอะไร”
ตลอดปีผ่านมาแห่งความโศกเศร้า
ท่านยังคงเชื่อมั่นและวางตัวของท่านไว้ในพระองค์เสมอ
ท่านคอยกระตุ้นให้บรรดาพี่น้องของท่านที่พลัดถิ่นมาว่า “วางตัวเองเบาๆ
ไว้ในพระหัตถ์อันทรงพระกรุณาธิคุณขององค์พระผู้เป็นเจ้าเถิด” ในจดหมายของท่านถึงฝรั่งเศสท่านเขียนไว้ว่า “แต่ความหวังของเราอยู่ในพระญาณสอดส่องขององค์พระเจ้า
ซึ่งได้คุ้มกันเราจนถึงปัจจุบันและซึ่งจะช่วยให้ความต้องการในอนาคตของเรา” และหลังจากนั้นเมื่อมาถึงที่นี่ ท่านก็ก่อตั้งคณะคณะภคิณีแห่งพระญาญสอดส่องแห่งเซนต์
แมรี่ ออฟ เดอะ วูดขึ้นอีกด้วย
หลังจากผ่านพ้นปีแรกของการทดลองมากมายที่ท่านต้องเผชิญทั้งอคติกับคาทอลิกโดยเฉพาะอย่างยิ่งการต่อต้านภคินี
ความไม่ลงรอยของบรรดานักบวชหญิงในรัฐ ไฟไหม้ครั้งใหญ่ที่ทำลายผลผลิตทางการเกษตรซึ่งทำให้อารามต้องอยูาสภาพอยู่ยากไร้ หิวโหย และโรคภัยที่เข้ามาคุกคาม แต่ตลอดปีนั้นท่านก็ยังคงสโลแกนที่ว่ามันคือน้ำพระทัยของพระเจ้าเช่นที่ท่านกล่าวกับเพื่อนของท่านที่ต้องพบกับความยากลำบากว่า
“ในทุกที่และทุกแห่งหนอาจเป็นน้ำพระทัยของพระเจ้าที่ทรงทำ”
สิ่งต่างๆก็ไม่อาจขัดขวางท่านที่จะก่อตั้งโรงเรียนเด็กหญิงแห่งแรกของคณะในเดือนกรกฎาคม
ค.ศ.1841 โรงเรียนใหม่แห่งนี้ได้รับชื่อว่าโรงเรียนเซนต์แมรีวิทยาลัย
ซึ่งภายหลังกลายมาเป็นวิทยาลัยเซนต์แมรีออฟเดอะวูดซ์ และหลังจากนั้นในปี ค.ศ.1842 ท่านก็ได้ก่อตั้งโรงเรียนในแจสเปอร์
อินดิแอนาและที่เซนต์ฟรานซิสวิล อิลลินอยส์
และอีกมากมายทั้งในแมดิสัน มอนโกเมรี โคลัมบัส เป็นต้น
นอกจากนี้ท่านยังได้เปิดสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าสำหรับเด็กผู้หญิงและอีกหนึ่งแห่งสำหรับเด็กผู้ชายในวินเซนเนส
และยังเปิดร้านขายยาที่ให้บริการฟรีแด่ผู้ยากไร้ในวินเซนเนสและเซนต์แมรี ออฟ เอดะ
วูดซ์
ไม่พอท่านยังเป็นผู้คุมการก่อสร้างบ้านแม่หลังใหม่ของคณะเอง
ด้วยเหตุนี้ท่านจึงกลายเป็นที่เคารพนับถือจากหลายๆคน
และทุกคนที่ได้รู้จักท่านต่างอธิบายความศักดิ์สิทธิ์ของท่านด้วยคำง่ายๆว่า
“นักบุญ”
นอกจากนั้นท่านยังมีความสามารถดึงเอาสิ่งที่ดีที่สุดในตัวของทุกคน และช่วยให้พวกเขาเหล่านั้นสามารถบรรลุเป้าหมายมากกว่าที่พวกเขาจะคิดถึง
และในทุกครั้งที่คณะของท่านมีการเติบโตหรือประสบความสำเร็จท่านก็จะบันทึกมันถึงพระเจ้า
แม่พระ ผู้ซึ่งท่านถวายภารกิจของท่านไว้ในการอุปถัมภ์ของพระนาง
ส่วนความรักของท่านนั้นก็เป็นหนึ่งในการปฏิบัติที่ดีของท่าน ท่านรักในพระเจ้า ประชากรของพระองค์ คณะภคินีแห่งพระกรุณาธิคุณของพระเจ้า พระศาสนาจักรศึกดิ์สิทธิ์และผู้ที่ท่านให้บริการ ท่านไม่เคยผลักไสใครจากพันธกิจหรือคำภาวนาของท่านเพราะท่านเลือกที่จะอุทิศชีวิตน้อยๆของท่านเพื่อช่วยให้หลายๆคนได้รู้จักพระเจ้าและมีชีวิตที่ดีขึ้น และถึงแม้ใครๆจะมองท่านเป็นคนที่มีความสามารถ ท่านก็ไม่เคยคิดว่าท่านมีความสามารถที่จะทำสิ่งต่างๆได้หากท่านขาดพระเจ้าเพราะทุกสิ่งเป็นไปได้กับพระองค์ และท่ามกลามการประหัตถ์ประหารท่านยังยืนหยัดในฐานะคุณแม่ธีโอดอร์สตรีที่ซื่อสัตย์ต่อพระเจ้า
ส่วนความรักของท่านนั้นก็เป็นหนึ่งในการปฏิบัติที่ดีของท่าน ท่านรักในพระเจ้า ประชากรของพระองค์ คณะภคินีแห่งพระกรุณาธิคุณของพระเจ้า พระศาสนาจักรศึกดิ์สิทธิ์และผู้ที่ท่านให้บริการ ท่านไม่เคยผลักไสใครจากพันธกิจหรือคำภาวนาของท่านเพราะท่านเลือกที่จะอุทิศชีวิตน้อยๆของท่านเพื่อช่วยให้หลายๆคนได้รู้จักพระเจ้าและมีชีวิตที่ดีขึ้น และถึงแม้ใครๆจะมองท่านเป็นคนที่มีความสามารถ ท่านก็ไม่เคยคิดว่าท่านมีความสามารถที่จะทำสิ่งต่างๆได้หากท่านขาดพระเจ้าเพราะทุกสิ่งเป็นไปได้กับพระองค์ และท่ามกลามการประหัตถ์ประหารท่านยังยืนหยัดในฐานะคุณแม่ธีโอดอร์สตรีที่ซื่อสัตย์ต่อพระเจ้า
บันทึกย่อมมีวันจบซักวันใดวันหนึ่ง บันทึกของวิหคน้อยเช่นกัน
หลังจากสิบหกปีที่อเมริกา ด้วยวัย 57 ปี ในวันที่ 14 พฤษภาคม ค.ศ.1856 บันทึกการผจญภัยของวิหคน้อยผู้พลัดถิ่นก็ปิดลงพร้อมๆกับการเริ่มต้นบันทึกหน้าใหม่ที่จะสารต่องานของวิหคน้อยต่อไป
ร่างของท่านได้พักผ่อนยังสุสานของอารามยาวนานถึง 51
ปีก่อนจะมีการขุดร่างของท่านขึ้นมาก็ต้องเป็นอัศจรรย์เมื่อสมองของท่านยังคงสมบูรณ์หลังจากหลายสิบปีในหลุม
อัศจรรย์ในครั้งนี้ได้รับการสนับสนุนในกระบวนการของแต่งตั้งท่านเป็นบุญราศีและนักบุญตามลำดับ
ที่เริ่มดำเนินขึ้นในปี ค.ศ.1909 หลังจากการรักษาอย่างน่ามหัศจรรย์โดยอาศัยคำวิงวอนของท่าน
แก่ภคินีแมรี ธีโอดอเซีย มัก สำหรับการยับยั้งความเสียหายของเส้นประสาทและการรักษาโรคมะเร็งเต้านมและมะเร็งในช่องท้องของเธอ
ในปี ค.ศ.1908 เหตุการณ์เกิดหลังจากที่เธอไปภาวนาต่อหน้าหลุมศพของท่าน
ก่อนในเช้าวันต่อมาเธอจึงได้รับการรักษาอย่างอัศจรรย์
และหลังจากทำการตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว ในวันที่ 25 ตุลาคม ค.ศ.1998 สมเด็จพระสันตะปาปา
ยอห์นปอลที่ 2 ก็ทรงสถานาให้ท่านเป็นบุญราศี ณ จัตุรัสเซนต์ปีเตอร์
นครวาติกัน และแปดปีถัดมาหลังจากเป็นบุญราศี
ท่านก็ได้รับการสถาปนาเป็นนักบุญ โดย สมเด็จพระสันตะปาปาเบเนดิกต์ที่ 16 ในวันที่ ถ ตุลาคม ค.ศ.2006
“ข้าแต่ท่านนักบุญธีโอดอร์ เกอแรง ช่วยวิงวอนเทอญ”
ข้อมูลอ้างอิง
