ชีวิตที่อุทิศแด่พระเจ้า (servan of god): "โยเซฟ" ฝรั่งลายมังกร

นักบุญโยเซฟ ไฟรนาเดเมตซ์

St. Josef Freinademetz

ฉลองในวันที่ : 29 มกราคม

เรื่องราวสุดอัศจรรย์เริ่มขึ้นในบ้านกึ่งไม้กึ่งปูนเรียบง่ายในหมู่บ้านออยส์ หมู่บ้านเล็กๆที่บ้านเพียงห้าหลัง เมืองบาดีอา เมืองที่เล่นกายอยู่ภายใต้เทือกเขาแอลป์ในส่วนที่ชื่อว่าโดโลมีตี สีเขียวขจีดั่งหยกชั้นเลิศ ในจังหวัดปกครองตนเองโบลซาโน หรือ ในภาษาเยอรมันกับละดินของคนท้องถิ่นนี้จะเรียกว่า “ซุดทิรอล” เมื่อเด็กชายตัวน้อยได้ลืมตาดูโลกเป็นครั้งแรกในครอบครัวของโยฮัน มัทเทียส ไฟรนาเดเมตซ์ กับ อันนา มารีอา ซอตต์วัลกีอาไร

ทารกได้รับศีลล้างบาปด้วยนามตามภาษาละดินว่าอูโยบ หรือ โยเซฟ ในวันเดียวกันกับวันที่เกิดคือวันที่ 15 เมษายน ค.ศ.1825 ท่านเป็นบุตรคนที่สี่จากสิบสามคนของครอบครัวที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านออยส์ เมืองบาลีอา จังหวัดปกครองตนเองโบลซาโน อาณาจักรฮังการี(ปัจจุบันคือภาคเหนือของประเทศอิตาลี)

ท่านเติบโตขึ้นมาท่ามกลางมรดกล่ำค่าของครอบครัวคือความเชื่ออันเรียบง่าย มีการสวดภาวนาทุกๆวัน และลงไปมิสซาที่วัดนักบุญลีโอนฮาร์ดในวันอาทิตย์ หลังจากนั้นเมื่อเจริญวัยขึ้นอีกท่านก็เข้าบ้านเณรที่เบรซซาโนเน ซึ่งระหว่างศึกษาอยู่ที่นั่นท่านก็เริ่มคิดอย่างจริงจังว่างานธรรมทูตนั้นคือแนวทางของท่าน ท่านได้รับศีลบวชเป็นพระสงฆ์ในวันที่ 25 กรกฎาคม ค.ศ.1875 และถูกส่งไปประจำที่วัดนักบุญมาร์ติน เด โตร ใกล้ๆบ้านของท่าน ซึ่งในไม่ช้าท่านก็ครองหัวใจสัตบุรุษทุกคน

อย่างไรก็ตามกระแสเรียกการเป็นธรรมทูตก็มิได้หายไปไหน เพียงสองปีหลังจากรับศีลบวช ท่านก็ได้ติดต่อนักบุญคุณพ่ออาร์โนลด์ ยานซึน ผู้ก่อตั้งคณะวจนาตถ์ของพระเจ้า และเมื่อได้รับอนุญาตจากพระสังฆราชแล้ว ท่านก็ได้เป็นสมาชิกคณะวจนาตถ์ของพระเจ้าที่บ้านในสเตย์ล ประเทศเนเธอร์แลนด์ ในเดือนสิงหาคม ค.ศ.1878 หลังจากนั้นในวันที่ 2 มีนาคม ค.ศ.1879 ท่านก็ถูกเลือกให้ไปเป็นธรรมทูตในประเทศจีนพร้อมคุณพ่อโยฮัน บัพทิสท์ ฟอน อันซาร์ และมาถึงฮ่องกงในห้าสัปดาห์ถัดมา พร้อมอยู่ที่นั่นต่ออีกสองปีเพื่อเตรียมตัว

ก่อนในปี ค.ศ.1881 ท่านและคุณพ่อโยฮันจึงเดินทางไปทำงานอภิบาลที่ตอนใต้ของมณฑลชานตุง จังหวัดที่ประชากรถึงสิบสองล้านคน เป็นคริตชนอยู่ 158 คน มันเป็นที่ลำบากที่ถูกทำเครื่องหมายไว้ด้วยเวลายาวนาน การเดินทางอันแสนยากลำบาก การถูกทำร้ายจากโจร และการก่อร่างสร้างชุมชนคริสตชนเป็นครั้งแรกอย่างยากลำบาก

อย่างไรท่านก็ยกย่องความสำคัญของความมุ่งมั่นของฆราวาส โดยเฉพาะอย่างยิ่งครูคำสอน เพื่อประกาศข่าวดีเป็นครั้งแรก ท่านทุ่มเทแรงกายและแรงใจในการพัฒนาพวกเขาและจำทำหนังสือคำสอนภาษาจีน ขณะเดียวกันท่านก็ร่วมมือกับคุณพ่อโยฮันในการพยายามเตรียมความพร้อม สำหรับการก่อตัวของจิตวิญญาณและการศึกษาอย่างต่อเนื่องของพระสงฆ์ชาวจีนและธรรมทูตคนอื่นๆ

“ผมจะเป็นชาวจีนในสวรรค์” ทั้งชีวิตของท่าน ท่านพยายามที่จะกลายเป็นชาวจีนในหมู่ของชาวจีน มากเสียจนท่านเขียนถึงครอบครัวว่า “ผมรักประเทศจีนและชาวจีน ผมต้องการตายท่ามกลางพวกเขาและพักผ่อนในเวลาที่เหลือท่ามกลางพวกเขา” ในปี ค.ศ.1898 จากผลของการทำงานหนักและความยากลำบากต่างๆ ท่านก็เกิดป่วยด้วยโรคกล่องเสียงอักเสบ อันเป็นจุดเริ่มต้นของวัณโรค ท่านจึงถูกส่งไปประเทศญี่ปุ่นตามคำร้องของของบรรดานักบวช เพื่อรักษาตัว ก่อนกลับมาทั้งๆที่ยังไม่หายขาด

ต่อมาเมื่อพระสังฆราชโยฮันต้องเดินทางออกจากประเทศจีนในปี ค.ศ.1907 ท่านก็มีหน้ามากขึ้นในการบริหารสังฆมณฑล ในช่วงเวลาเดียวกันนี้ก็ได้มีการระบาดครั้งใหญ่ของไข้รากสาดใหญ่ขึ้น ท่านในฐานะนายชุมภาบาลที่ดีก็ได้ทำงานอภิบาลอย่างไม่ย่อท้อ ท่านเดินทางไปตามหมู่บ้านต่างๆจนท่านเองติดเชื้อ ท่านจึงกลับไปไตเกี๋ย เมืองจินหนิง ตอนใต้ของมณฑลซานตง และถึงแก่มรณกรรมอย่าสงบด้วยวัย 55 ปี ในวันที่ 28 มกราคม ค.ศ.1908

ท่านเรียนรู้ที่จะค้นพบความยิ่งใหญ่และความสวยงามของวัฒนธรรมจีนและความรักต่อผู้คนที่เป็นเป้าหมายที่ท่านถูกส่งมา ท่านอุทิศชีวิตของท่านทั้งครบเพื่อการถึงข่าวดีของความรักของพระเจ้าต่อมนุษย์ทุกๆคน และรวบรวมความรักนี้ในรูปแบบของชุมชนคริสตชนชาวจีน ท่านขับเคลื่อนชุมชนนี้ด้วยการเปิดตัวเองให้เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันกับทุกคนรอบๆ ท่านสนับสนุนคริสตชนชาวจีนจำนวนมากในการเป็นธรรมทูตในหมู่ชาวจีนด้วยกันผ่านการเป็นครูคำสอน นักบวช พระสงฆ์และซิสเตอร์ ชีวิตของท่านเป็นไปตามคำขวัญของท่าน คือ “ภาษาที่ทุกคนเข้าใจคือภาษาของความรัก”

ร่างของท่านถูกฝังที่สถานพระมหาทรมานที่ 12 ในการเดินรูปที่ไตเกี๋ย ประเทศจีน หลังจากนั้นสมเด็จพระสันตะปาปาปอล ที่ 6 ก็ได้ทรงแต่งตั้งท่านเป็นบุญราศีหลังจากนั้นพร้อมกับบุญราศีอาร์โนลด์ผู้ก่อตั้งคณะท่านก็ได้รับการบันทึกนามในสารบบนักบุญของพระศาสนจักรเมื่อวันที่ 5 ตุลาคมปี ค.ศ.2003 โดยนักบุญสมเด็จพระสันตะปาปายอห์น ปอล ที่ 2

“ท่านที่รักทั้งหลาย ถ้าพระเจ้าทรงรักเราเช่นนี้ เราก็ควรจะรักกันด้วย”(1ยอห์น 4:11) พระเจ้าทรงรักเรามากแค่ไหน ก็มากพอจะทรงส่งพระบุตรลงมาเป็นค่าไถ่เพื่อไถ่เราให้รอดไงละ พี่น้องดังนั้นมันจะไม่ดีหรือที่เราจะนำความรักไปยังคนรอบข้างของเรา ความรักที่พระให้เรามากมาย รักแบบจริงใจ รักอย่างที่เขาเป็น เช่นท่านที่รักคนจีนอย่างที่คนจีนเป็น ไม่ได้รักเพราะอย่างอื่น ความรักนี้แหละเป็นภาษาที่ทุกคนเข้าใจได้ไม่ว่าจะยากดีมีจนหรือชาติไหนเหมือนคติของท่าน ดังนั้นเราต้องพกความรักไว้ในกระเป๋าของเราเสมอ เพื่อให้พร้อมมอบแด่ทุกคน ให้ทุกคนได้สัมผัสความรักของพระเจ้า และร้องสรรเสริญพระองค์ว่า อัลเลลูยา อัลเลลูยา