ชีวิตที่อุทิศแด่พระเจ้า (servan of god): "อันเกลา"คุณแม่ของคนยากจน

นักบุญอันเกลา แห่ง ไม้กางเขน เกร์เรโร กอนซาเลซ

St. Ángela de la Cruz Guerrero González

ฉลองในวันที่ : 2 มีนาคม

“เราจะต้องกลายเป็นคนจนอยู่กับคนจน”

คุณแม่อันเกลา

คุณแม่อันเกลา เกิดในวันที่ 30 มกราคม ค.ศ.1846 ที่ บ้านของครอบครัวในบริเวณจุตรัสซานตา ลูเซีย เมืองเซบียา ประเทศสเปนและได้รับศีลล้างบาปในวันที่ 2 กุมภาพันธ์ ณ วัดนักบุญลูเซีย ด้วยนาม “มารีอา เดอ โลส อันเคเลส” (มารีอา แห่ง ทูตสวรรค์) ส่วนคนใกล้ชิดจะเรียกท่านว่าอันเกลิตา บิดามารดาของท่านคือนายโฆเซ เกร์เรโร กับ นางโฆเซฟา กอนซาเรซ ท่านเป็นลูกคนที่ 13 ของครอบครัวจาก 14 คน แต่มีเพียงหกคนเท่านั้นที่รอดคือท่านและพี่ๆอีกห้าคน

บิดามารดาของท่านเป็นคนเคร่งศาสนา พวกเขาทั้งสองทำงานอยู่ที่อารามของคณะตรินิแดดไม่ไกลจากถนนซานตา ลูเซีย โดยบิดาท่านมีหน้าที่เป็นคนครัวในอารามส่วนมารดาท่านก็มีหน้าซักผ้า ตัดเย็บเสื้อผ้าในอารามเช่นกัน โฆเซเป็นคนชอบอ่านหนังสือศาสนาและรักเด็ก โฆเซฟาก็เป็นหญิงที่มีชีวิตชีวา มีความคิดสร้างสรรค์ นอกจากการทำงานบ้านแล้ว เธอยังคอยทำความสะอาดและจัดเตรียมพระแท่นของวัด ทำให้บ่อยครั้งจึงมักพบท่านคุกเข่าภาวนาตามแบบที่บิดามารดาสอนอยู่ที่แทบพระบาทรูปปั้นแม่พระแห่งสุขภาพ ขณะมารดาท่านจัดพระแท่นอยู่ข้างๆ

แม้ครอบครัวจะยากจนมารดาของท่านก็มีความร้อนรนมาก เธอรับเป็นแม่ทูนหัวของเด็กหลายคนในละแวกใกล้เคียง และในทุกๆปีในเดือนแม่พระคือเดือนพฤษภาคม ครอบครัวของท่านก็จะทำแท่นและสวดภาวนาถวายเกียรติแด่แม่พระง่ายๆขึ้น

ไม่นานบิดาของท่านก็เสียชีวิตลง ดังนั้นมารดาท่านจึงกลายมาเป็นช้างเท้าหน้าของครอบครัวและเป็นผู้ปลูกฝังความเชื่อลงในแปลงน้อยๆของเธอ คอยบำรุงมันตลอด เธอรู้ถึงวิญญาณนี้ดีเช่นในครั้งหนึ่งที่ท่านหายไป มารดาท่านก็รู้ทันทีว่าท่านต้องอยู่ที่วัดแน่ๆ ซึ่งเป็นจริงท่านอยู่ที่นั่นกำลำลังภาวนาอยู่ใกล้ๆพระแท่น ด้วยความเชื่อที่หล่อเลี้ยงท่านมาตลอดจากมารดาที่อายุ 8 ปี ท่านก็ได้รับศีลมหาสนิทครั้งและศีลกำลังขณะอายุ 9 ปี

ก่อนไม่กี่ปีต่อมาท่านจะเข้ารับการศึกษาเรื่ององค์ประกอบของไวยากรณ์ บัญชี การอ่านและการเขียนจนพอที่จะสื่อสารได้จากโรงเรียน ด้วยการที่ท่านเติบโตขึ้นมาท่ามกลางศาสนา ท่านจึงเป็นคนดีได้โดยไม่ต้องเสแสร้ง เด็กหนุ่มหลายๆคนไม่มีใครกล้าพูดหมิ่นประมาทต่อหน้าท่านเลย

หลังจากนั้นด้วยอายุ 12 ปี ท่านก็ออกจากโรงเรียนและเริ่มเป็นเด็กฝึกงานในโรงงานรองเท้าเพื่อหาร่ายได้จุนเจือครอบครัวของท่าน แม้จะต้องทำงานท่านก็ไม่ลืมที่จะภาวนาทุกๆวันเช่นเดิม ท่านยังทำให้ทุกคนตะลึงในความสามารถแบ่งเวลาบ้าน โรงงานและวัดที่ท่านสวดภาวนาหรือแม้กระทั้งการไปเยี่ยมเยือนครอบครัวที่ยากจน และณ โรงงานแห่งนี้เช่นกันมีครูผู้สอนทำงานคือนางอันโตเนีย มัลโดนาโด หล่อนเป็นสตรีที่ดี ทุกวันหล่อนจะพาพนักงานทั้งหมดภาวนาและอ่านหนังสือประวัตินักบุญเสมอ โดยหล่อนมีคุณพ่อวิญญาณณารักษ์คือคุณพ่อโฆเซ โตรเรส ปาดิลลา ผู้เปี่ยมด้วยชื่อเสียงด้านความศักดิ์สิทธิ์ในเซบียา ท่านและคุณพ่อโฆเซ ได้พบกันตอนที่ท่านอายุ 16 ปี ก่อนที่คุณพ่อจะกลายมาเป็นคุณพ่อวิญญาณณารักษ์ของท่าน

ที่บริเวณตำบลซานตา ครูซ มีอารามคาร์แมลตั้งอยู่ มันเป็นสถานที่ที่แรกสำหรับบันทึกการค้นหากระแสเรียก ของเด็กสาววัย 19 ปีอย่างท่าน แต่ท่านก็ไม่ได้รับการอนุมัติให้เข้าอารามจากเหตุผลด้านสุขภาพ ท่านจึงทำตามคำแนะนำของคุณพ่อโฆเซ คือ การดูแลผู้ป่วยอหิวาตกโรคที่กำลังระบาดไปทั่วหมู่คนจนของเซบียา ท่านดูแลพวกเขาผู้ยากไร้ด้วยความใจกว้าง ทุ่มเท โดยเฉพาะเด็กและสตรี และในปีนั้นท่านก็ได้สารภาพต่อคุณพ่อโฆเซว่า “จะเป็นซิสเตอร์”

ด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะถวายตนทั้งครอบแด่พระเจ้าของท่านนี้ คุณพ่อโฆเซจึงได้ลองแนะให้ท่านไปลองสมัครเข้าคณะธิดาเมตตาธรรมดู มันเป็นความจริงตามนั้นเพราะในปี ค.ศ.1868 ท่านที่มีสุขภาพที่ไม่ค่อยจะดีนัก ก็ได้สมัครเข้าคณะธิดาเมตตาธรรมและได้รับการดูแลจากซิสเตอร์ในคณะ ที่หวังว่าท่านจะหาย ทั้งลองส่งไปเควงคาหรือวาเลนเซียเพื่อดูอาการก็แล้ว หรือเซบียาก็ตาม ท่านในฐานะนวกะก็ยังคงอาเจียนอยู่ตลอด จนสุดท้ายทางคณะจึงตัดสินใจให้ท่านออกจากนวกสถานของคณะเสีย

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าท่านเจ็บปวดมากแค่ไหนเพราะในสถานการณ์เช่นนี้คุณพ่อโฆเซของท่านก็ไปเป็นที่ปรึกษาด้านเทววิทยาในสภาสังคายนาวาติกัน ที่ 1 ที่ กรุงโรมเสีย ท่านจึงกลับไปพักที่บ้านและก็ได้รับการต้อนรับด้วยความรักจากครอบครัว ซึ่งทำให้ไม่นานท่านก็หายเป็นปกติพร้อมกลับไปทำงานที่โรงงานรองเท้าเช่นเดิม

ไม่นานคุณพ่อโฆเซก็กลับมาหลังจากการระงับสภาในปี ค.ศ.1870 และพบว่าพระเจ้าทรงมีแผนการที่ดีกว่าสำหรับท่านแล้ว ในวันที่ 1 พฤศจิกายน ค.ศ.1871 ณ แทบท้าไม้กางเขน ท่านก็ได้ปฏิญาณตนว่าจะดำเนินชีวิตตามพระวรสารของพระเยซูเจ้าไปจนถึงวาระสุดท้าย ที่สุดพระเจ้าก็ทรงเปิดเผยภารกิจของท่าน ในปี ค.ศ.1873 ขณะที่ท่านกำลังภาวนาอยู่ในวัด ท่านก็ได้นิมิตเห็นกางเขนที่ว่างเปล่าที่พระเยซูเจ้าทรงเคยถูกตรึงอยู่ตรงหน้า ท่านเข้าใจในทันทีว่าพระเจ้าทรงประสงค์ให้ท่านตรึงกางเขนที่ว่างเปล่า จะเป็น “ผู้ยากไร้อยู่กับผู้ยากไร้เพื่อที่จะนำพวกเขาไปสู่พระคริสต์เจ้า”

หลังจากนั้นท่านก็ยังคงทำอยู่ที่โรงงานรองเท้าและเขียนบันทึกที่เผยแสดงทั้งรูปแบบและอุดมคติของชีวิตที่ถูกเรียกของท่าน ภายใต้คำแนะนำของคุณพ่อโฆเซ ซึ่งใช้เวลาว่างของคุณพ่อไปในการดำเนินการเรื่องคณะ ทั้งรากฐาน ทั้งเป็นพ่อจิตตาธิการของคณะใหม่นี้ กระทั้งในวันที่ 1 พฤศจิกายน ค.ศ.1871 ท่านก็ได้ปฏิญาณตนว่า “มารีอา เดอ โลส อันเคเลส เกร์เรโร ณ แทบบาทพระเยซูเจ้าผู้ถูกตรึงกางเขน ขอสาบานว่าจะมีชีวิตอยู่ตามพระวรสารของพระเยซูเจ้า” หลังจากนั้นในวันที่ 2 สิงหาคม ค.ศ.1875 ท่านและสหายอีกสามคนคือโฆเซฟา เด ลา เปญา ผู้มีฐานะดีและเป็นออกเงินค่าเช่าอารามหลังแรก ฆัวนา มารีอา คัสโตร และฆวนนา มากาดาน ก็ได้เริ่มคณะใหม่ ณ ห้องของพวกท่านในบ้านเลขที่ 13 ซานหลุยส์ ในเซบียา ก่อนเริ่มออกดูแล เยี่ยมเยียนผู้ยากไร้และผู้ต้องการความช่วยเหลือตลอดทั้งวันทั้งคืนหรือไม่ก็ทำความสะอาดบ้านของผู้ป่วยที่ยากไร้

แต่นั้นมาท่านก็ถูกเรียกว่าอันเกลา แห่ง ไม้กาเขน หรือคุณแม่ เฉยๆ อธิการของคณะภคินีเพื่อนกางเขน คณะที่มีชีวิตสันโดษ ภาวนาและรำพึงเยี่ยมคาร์เมไลท์ในยามอยู่อาราม ดูแลผู้ยากไร้เช่นคณะธิดาเมตตาธรรมภายนอกอาราม ยากจนเฉกนักบุญฟรานซิสแห่งอัสซีซี และสุดท้ายภาวนาอย่างสม่ำเสมอเช่นทูตสวรรค์ที่ขับขานบทเพลงต่อพระเจ้า ทูตสวรรค์ผู้ที่ลงมาจากสวรรค์เพื่อมอบความบรรเทาแก่เพื่อนมนุษย์ตามน้ำพระทัยของพระองค์ บ้านคณะเป็นบ้านแบบเรียบง่าย เงียบสงบ ทาผนังด้วยสีขาว ตามทางเดินไม่มีเฟอร์นิเจอร์ คงจะมีแต่รูปที่ใช้เดินรูปสิบสี่ภาค เครื่องแต่งกายหยาบๆและสะอาด เหมาะกับการติดตามพระเยซูเจ้าผู้ถูกตรึงกางเขนนัก

ในฤดูหนาว ปี ค.ศ.1873 ท่านก็ได้เข้าปฏิญาณตนตลอดชีวิต พร้อมกับปฏิญาณตนว่าจะนบนอบต่อคุณพ่อโฆเซ ต่อมาในปี ค.ศ.1876 ถือเป็นปีที่คณะของท่านได้รับการชื่นชมจากชาวเมืองจากการพยาบาลผู้ป่วยโรคฝีดาษที่แพร่ระบาดในขณะนั้นและในปีเดียวกันท่านก็เป็นที่ยอมรับและได้รับพระพรในการทำงานจากพระสังฆราชประจำสังฆมณฑล หลังจากนั้นในปี ค.ศ.1877 บ้านคณะหลังที่สองก็ถูกเปิดขึ้นที่อูเตรรา และหลังที่สามในอายามอนเต แต่ในปีเดียวกันกับที่บ้านหลังที่สามถูกเปิดนั้นคุณพ่อโฆเซก็ได้จากไปทำให้คุณพ่อโฆเซ มารีอา อาวาเรซ จึงได้มาทำหน้าที่เป็นจิตตาธิการของคณะ หลังจากนั้นในปี ค.ศ.1894 ท่านก็ได้เข้าเฝ้าสมเด็จพระสันตะปาปาเลโอที่ 13 ซึ่งพระองค์ได้อนุมัติคณะของท่าน และภายหลังจึงได้มีการลงนามโดยสมเด็จพระสันตะปาปาปีโอ ที่ 10 ในปี ค.ศ.1904

ท่านยังบริการผู้อื่นด้วยความรักตลอดชีวิตที่เหลือของท่าน ท่านในฐานะคุณแม่คอยส่งจดหมายแก่บรรดาลูกสาวของท่าน เช่นกัน นอกจากนั้นท่านยังเป็นที่รู้จักกันดีว่า “คุณแม่ของคนยากจน” ท่านมีชีวิตอยู่กับพระเยซูเจ้าพระสวามีเพียงพระองค์เดียวของท่าน จนกระทั้งวัย 85 ปี อาการป่วยก็เริ่มรุมเร้าท่านในเดือนมิถุนายน ค.ศ.1931 ท่านเริ่มป่วยด้วยโรคหลอดเลือดในสมอง และพูดไม่ได้ตั้งแต่เดือนกรกฎาคม หลังจากนั้นอีกเก้าเดือนบนไม้กางเขน ในเช้าวันที่ 2 มีนาคม ค.ศ.1932 ท่านก็ได้คืนชีวิตของท่านแด่พระเจ้าหลังจากลุกขึ้นมานั่ง ยกแขนสองข้างขึ้นไปบนฟ้า ลืมตา ยิ้มหวานและถอนหายใจสามครั้ง ก่อนจะล้มตัวนอนและจากไปอย่างสงบ ด้วยอายุรวม 86 ปี

หลังจากนั้นร่างของท่านก็ถูกฝังที่ห้องใต้ดินของบ้านแม่ของคณะ ก่อนในระหว่างเสด็จเยือนประเทศสเปนของสมเด็จพระสันตะปาปายอห์น ปอลที่ 2 จะทรงสถาปนาคารวียะคุณแม่อังเกลาเป็นบุญราศี ในวันที่ 5 พฤศจิกายน ค.ศ.1982 และในการเสด็จเยือนประเทศสเปนอีกครั้งของสมเด็จพระสันตะปาปา ยอห์น ปอลที 2 พระองท่านก็ได้ทรงสถาปนาท่านเป็นนักบุญพร้อมบุญราศีอีกสี่ท่าน ซึ่งหนึ่งในนักคือคุณแม่มาราวิลลาส ที่พราซา เด โคโลน กรุงมาดริด ประเทศสเปน ในวันที่ 4 พฤษภาคม ค.ศ.2004

“ไม่มีอะไรช่วยให้เงียบ ไม่มีอะไรที่ไม่ยากจะเป็น ไม่มีอะไรทรมานทั้งหมด… ไม่มีอะไรไม่ได้กำหนดมันเอง ไม่มีอะไรไม่ได้รับคำสั่งโดยผู้มีอำนาจ และที่สุดก็ไม่มีอะไรเลยในสิ่งสร้างคือความอ่อนน้อมถ่อมตนแท้จริง” ท่านเขียนมันจากลักษณะความถ่อมตนของท่าน

พระเยซูเจ้าทรงเคยตรัสกับบรรดาอัครสาวกว่า “เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า ท่านทำสิ่งใดต่อพี่น้องผู้ต่ำต้อยที่สุดของเราคนหนึ่ง ท่านก็ทำสิ่งนั้นต่อเรา” (มัทธิว 25 : 40) เช่นกันนักบุญอันเกลาคงตระหนักในข้อนี้ดี ท่านจึงได้ตั้งคณะภคินีแห่งคณะไม้กางเขนขึ้น เพื่อดูแลบรรดาผู้ยากไร้ทั้งหลาย เพราะท่านรู้ดีว่าพระเยซูเจ้าทรงสถิตอยู่ในตัวของพวกเขา ดังนั้นการปฏิบัติต่อพวกเขาก็ไม่ต่างจากการทำให้พระเยซูเจ้าเลย เช่นกันพี่น้องที่รักการที่เราทำสิ่งใดกับพี่น้องของเรา เราก็ได้ทำกับพระเยซูเจ้าแล้ว ด้วยวิธีง่ายๆคือ “รัก”